Ni da pisnu o Joanikijevom “junaku”: Najviši zvaničnici “zanijemili” na veličanje četničkog vojvode i ratnog zločinca
Milatović, Mandić i Spajić ne odgovaraju da li su poruke poglavara MCP revizionizam i osuđuju li ih; Zao glas Đurišića nije posljedica fabrikovane legende, već odjek njegovih nasilnih kampanja, kaže istoričar Milan Radanović;
Iz MCP nisu odgovorili “Vijestima” kako Joanikije gleda na Đurišićevu saradnju s okupatorskim snagama
Šefovi države, Skupštine i Vlade Jakov Milatović, Andrija Mandić (Nova srpska demokratija) i Milojko Spajić (Pokret Evropa sad) još ćute o izjavi mitropolita crnogorsko-primorskog Joanikija da je četnički vojvoda i ratni zločinac Pavle Đurišić bio “veliki junak nepobjedivog karaktera”.
Oni juče nisu odgovorili na pitanja “Vijesti” kako gledaju na poruke poglavara Mitropolije crnogorsko-primorske (MCP) Srpske pravoslavne crkve (SPC), te da li ih smatraju istorijskim revizionizmom i osuđuju.
Milatović, Mandić i Spajić važe za političare bliske SPC-u.
Joanikije je u subotu, 3. maja, služio liturgiju u crkvi Preobraženja Gospodnjeg u Lijevče polju, u bosansko-hercegovačkom entitetu Republika Srpska (RS), gdje je kazao da se Đurišićevo junaštvo u bici u tom mjestu “može porediti s junaštvom Pavla Orlovića“, te da je, “napadnut od udruženih neprijateljskih snaga”, tu “doživio privremeni poraz”.
“Izgubio je dobar dio vojske, najveći i najljepši junaci koji se mogu uporediti s Milošem Obilićem, Kosančić Ivanom, Toplicom Milanom, baš ovdje, u mjestu koje se zove Razboj, a krvavo razbojište naše traje vjekovima, od Kosova polja krvavoga…”, saopštio je.
“Đurišić personifikacija nasilja i kolaboracije”
Istoričar zaposlen u Arhivu Srba u Zagrebu Milan Radanović rekao je “Vijestima” da Joanikijeva izjava predstavlja nedopustivu rehabilitaciju istorijske ličnosti koja je igrala vrlo negativnu ulogu tokom Drugog svjetskog rata u Jugoslaviji i Crnoj Gori, i čije spominjanje i danas izaziva zazor kod mnogih stanovnika Crne Gore, ali i šire.
Pavle Đurišić je i danas, prema njegovim riječima, personifikacija četničkog nasilja i kolaboracije. On to, kaže Radanović, nije postao kao žrtva propagande pobjedničke strane, “odnosno njegov zao glas nije posljedica nekakve fabrikovane crne legende”, već je, napominje, odjek izuzetno nasilnih kampanja koje su četnici pod Đurišićevom komandom sproveli, naročito januara i februara 1943.
“Naime, u tom razdoblju su Đurišićevi četnici izvršili nasilne upade u većini muslimanskih sela bjelopoljskog sreza, te u skoro svim muslimanskim selima pljevaljskog i pribojskog sreza. Tokom tih upada izvršeno je neselektivno ubijanje lokalnog stanovništva u svim naseljima u koja su izvršili upade, sva ta sela su opljačkana i spaljena, a svo ili skoro svo muslimansko stanovništvo koje nije izbjeglo ubijeno je bez milosti. Mnoge žrtve su pobijene na izrazito surov način: usljed mučenja, kolektivnim spaljivanjem, a mnoge žene su silovane. Veliku većinu žrtava u tim pohodima Đurišićevih četnika činili su žene i djeca. Spiskovi žrtava u ta tri sreza sadrže imena više stotina djece do jedne ili dvije godine starosti”, navodi sagovornik.
Radanović objašnjava da su mnoge muslimanske porodice izgubile više članova, nerijetko pet, šest ili više ukućana, te da je Đurišić najodgovorniji za ova zvjerstva “jer nema sumnje da ih je on naredio”.
“Budući da su se dogodila u svim mjestima u kojima su izvršeni upadi njegovih ljudi, tokom obje operacije (i tokom januarske, i tokom februarske operacije) i budući da se tokom februara 1943. u pljevaljskom i pribojskom srezu (te u pograničnim selima u susjednim bosanskim srezovima) ponovilo isto ono što se januara 1943. odigralo u bjelopoljskom srezu”, napominje on.
Čitav tekst možete pročitati na portalu Vijesti
Foto:MCP
