Teške posljedice koje su ostale nakon Prvog svjetskog rata, a i niz drugih faktora, među kojima neriješeno nacionalno pitanje u novostvorenoj državi Kraljevstvu Srba, Hrvata i Slovenaca, primoravali su muslimansko stanovništvo na traženje izlaza iz nastale situacije. Mnogi muslimanski stanovnici su rješenje vidjeli u iseljavanju iz Kraljevine SHS, zbog čega bi se moglo reći da muhadžirski putevi praktično nijesu ni prekidani. Ipak, zvanični i konačni podaci o iseljavanju muslimanskog stanovništva u međuratnom periodu još uvijek nijesu potpuni i sasvim pouzdani.

Događaj koji je presudno uticao na iseljavanje muslimanskog stanovništva sa područja današnje Crne Gore, bio je zločin koji se dogodio u vrijeme mira u Šahovićima novembra 1924. godine. Naime, ubistvo Boška Boškovića, oficira i penzionisanog Okružnog načelnika Ministarstva unutrašnjih djela Kraljevine SHS, koje je bilo neopravdano pripisano muslimanskom odmetniku Jusufu Mehonjiću, poslužilo je njegovim pristalicama da se odluče na osvetu nad nedužnim muslimanskim stanovništvom, praveći pokolj u Šahovićima i okolini u kojem je stradalo nekoliko stotina nedužnih ljudi (podaci se razlikuju i kreću se od 300 pa do 1.000 ubijenih osoba).

Sa prostora na kojem je 1911. godine evidentirano 10.187 stanovnika islamske vjeroispovijesti od ukupno 13.911 stanovnika, došlo je do potpune demografske erozije. Preostali mještani su se nakon ovog događaja iselili iz Šahovića, odnosno Vraneške doline ili Donjeg Kolašina. Najveći broj stanovnika se odlučio na put za Tursku, dok su drugi odselili u Islamovac, Čelić i Gornji Rahić kod Brčkog.

Loši ekonomski uslovi i neuspjele reforme sprovođene u međuratnom periodu u Kraljevini SHS/Jugoslaviji, primoravali su stanovnike islamske religije da se i nakon 1924. godine iseljavaju u Tursku. I prije formalnog zaključivanja sporazuma između Turske i Kraljevine Jugoslavije 1938. godine, kojim je predviđeno da se iseli 40.000 porodica u periodu od šest godina, bilo je iseljavanja muslimanskog stanovništva sa područja današnje Crne Gore.

Prema istraživanjima istoričara Safeta Bandžovića „samo se u avgustu i oktobru 1935. godine u Tursku iselilo iz andrijevačkog sreza 5 porodica sa 13 članova, beranskog 2 sa 9 članova, bjelopoljskog 31 sa 161 članom i pljevljskog 14 sa 63 člana“.