Novi, 39. broj časopisa “Komun@” je odštampan je i već se nalazi na prodajnim mjestima širom Crne Gore, a u cjelosti je posvećen olimpizmu u Crnoj Gori.

Časopis započinje uvodnikom “Tragom Angelovih liža“ koji potpisuje Dušan Simonović, prvi čovjek Crnogorskog olimpijskog komiteta, koji ističe “da je COK  utemeljen u bogatoj tradiciji crnogorskog sporta, ponosan na 27 olimpijaca iz Crne Gore koji su pod zastavom FNR, SFR i SR Jugoslavije osvajali olimpijska odličja, a da se COK 21. maja 2006. godine, po obnavljanju državne samostalnosti, našao na početku novog poduhvata, koji je zahtijevao i posvećenost i stručnost, obiman i kompleksan radni angažman.“

Pošto je novi broj “Komune” posvećen u cjelosti olimpizmu u Crnoj Gori, prve stranice časopisa posvećene su istorijatu Olimpijskih igara, pa tako se mogu pročitati tekstovi o antičkim Olimpijskim igrama, zatim prvim Olimpijskim igrama modernog doba koje su održane u Atini 1896. godine, kao i tekst posvećen Crnoj Gori i Olimpijskim igrama održanim u Atini 1896. i Londonu 1908. godine.

U tekstu pod naslovom „Od Vemblija do zemlje izlazećeg sunca“ Branko Krivokapić podsjeća da je prije 73 godine, tačnije 1948. godine u Londonu započela crnogorska olimpijska priča i to pod zastavom FNR Jugoslavije.

Husein Ceno Tuzović, u tekstu pod naslovom „Koplje odletelo u istoriju“, piše o prvim olimpijcima sa prostora naše države – braći Dušanu i Mirku Vujačiću iz Zete koji su se takmičili na igrama u Londonu 1948. godine, naglašavajući da je  rezultat Mirka Vujačića u bacanju koplja, kada je zauzeo 7. mjesto u finalu bacivši koplje 64,89 metara, ostao je do danas najbolji rezultat nekog našeg takmičara u individualnim sportovima.

Stojan Stamenić piše o Nikoli Radoviću, prvom crnogorskom fudbaleru sa olimpijskom medaljom u tekstu pod naslovom “Srebrni Niđo-podgoričko dijete“.

Branko Krivokapić u intervju sa Đorđem Perišićem, najstarijim živim osvajačem olimpijske medalje iz Crne Gore i jedinim sportistom koji je nastupao u dva sporta  piše o njegovoj sjajnoj karijeri kao sportiste, a onda i kao generalnom sekretaru i predsjedniku Vaterpolo saveza SFRJ, ministru sporta SR Jugoslavije, generalnom sekretaru Jugoslovenskog olimpijskog komiteta i na kraju publiciste koji je napisao četiri knjige posvećene Olimpijskim igrama, među kojima je i ona o olimpijskom pokretu u Crnoj Gori.

U tekstu pod naslovom „Tihi gorštak iz Nikšića”, Dražen Drašković piše o Rajku Žižiću, prvom Crnogorcu sa tri uzastopna učešća i tri osvojene medalje na Olimpijskim igrama u kojem napominje „da nema mnogo onih ni na planeti da izbroje osam Rajkovih medalja sa Olimpijskih igara, svjetskih i evropskih prvenstava u tako prestižnom sportu kao što je košarka”

Nenad Stevović u tekstu pod naslovom „Bronzani zvuci Moskve“ piše o Sofiji Pekić, jednoj od najboljih jugoslovenskih košarkašica koja je potomak crnogorskih iseljenika iz Lovćenca.

Kosta Bošković u tekstu pod naslovom „Mađioničar sa Cetinja“ piše o Veselinu Vujoviću, rukometnoj legendi i zlatnom rukometašu sa Olimpijskih igara u Los Anđelesu  koji ističe da “u ovom trenutku svaki plasman na Olimpijske igre i velika takmičenja može da se smatra velikim uspjehom ”

O Ljubomiru Radanoviću, kršnom cetinjskom fudbaleru koji je ispisao istoriju jugoslovenskog fudbala pogotkom protiv Bugara 21. decembra 1983. na splitskom Poljudu, kada je reprezentacija Jugoslavija izborila učešće na Evropskom prvenstvu u Francuskoj, a čuveni reporter Mladen Delić u direktnom tv prenosu uzviknuo „Ljudi pa je li to moguće“, piše Branko Krivokapić, ali i Radanovićevim fudbalskim imprresijama i osvajanju brozane medalje na OI u Los Anđelesu 1984. godine.

Aleksandar Radović u tekstu pod naslovom „Poslednje olimpijsko crnogorsko zlato“ piše o Igoru Vušuroviću, članu jugoslovenske odbojkaške generacije iz Sidneja 2000, koja se popela na pobjedničko postolje koji u izjavi za “Komunu” kaže: „Imam sreću da sam osvojio dosta medalja sa svjetskih i evropskih prvenstava, ali kada postavite te medalje pored olimpijske – i da se nikada niste bavili sportom, niti gledali bilo koji sport, jasno bi vam bilo da je to nešto najljepše, najbogatije, najznačajnije…”

Ana Marković u tekstu pod naslovom „Karakter, prkos, kvalitet-uspjeh“, piše o crnogorskim lavicama zbog kojih je Crna Gora bila ponosna, jer su osvojile srebro na OI, u kojem ističe: “Prva, za sada i jedina olimpijska medalja za Crnu Goru nakon obnove državnosti, stigla je 2012. u Londonu nakon nezaboravnog finala protiv Norveške”.

U tekstu pod naslovom „Barjaktar svoje države” Amer Ramusović piše o džudisti Srđanu Mrvaljeviću, trostrukom učesniku Olimpijskih igara u Pekingu, Londonu i Rio de Žaneiru, u kojem kaže da “čovjek pripada tamo odakle su mu korijeni i da nije imao nikavu dilemu, iako je rođen u Beogradu, da obuče kimono sa državnim grbom nakon osamostaljivanja Crne Gore“.

O Vladimiru Gojkoviću, vaterpolisti, koji je do sada pet puta učestvovao na OI, tri puta kao sportista a dva kao selektor reprezentacije Crne Gore, piše Ana Marković u tekstu pod naslovom „Tako blizu, a tako daleko“.Gojković podsjeća: „Radim ono što volim, vodim reprezentaciju svoje zemlje, za koju sam igrao, rastao i koja je konkurentna u svjetskom vaterpolu“.

U tekstu pod naslovom „Kraljica sportova u usponu” Milan Madžgal piše o crnogorskoj atletici na OI, a Aleksandar Radović o Mariji Vuković, nekadašnjoj juniorskoj šampionki svijeta i crnogorskoj junakinji na OI u Tokiju, kada je sa preskočenih 196 centimatara u skoku uvis osvojila 9. mjesto u tekstu „Marijine suze i let u istoriju“.

Rijalda Ramusović u tekstu “Povreda spriječila odlazak u Tokio“ piše o Danki Kovinić, najboljoj crnogorskoj teniserki i učesnici OI u Rio de Žaneiru 2016. godine, a Aleksandar Radović o Milivoju Dukiću, trostrukom olimpijcu sa samo 28 godina.

U rubrici o učešću crnogorskih olimpijaca na zimskim Olimpijskim igrama pišu Ratko Perošević o Bojanu Kosiću, najboljem skijašu sa prostora Crne Gore u istoriji i prvom Crnogorcu učesniku ZOI u Vankuveru 2010. godine, koji kaže za “Komunu” „da vrhunski rezultati iziskuju velika odricanja, maksimalnu motivisanost i podršku kompletnog društva”, ističući da je oduvijek imao veliku podršku COK-a.

Dražen Drašković piše o skijašici Ivani Bulatović koja je 2014. godine u Sočiju bila prva Crnogorka koja se takmičila na ZOI i Mladenu Miniću, treneru skijaške reprezentacije Crne Gore na ZOI u Pjongjangu 2018. godine, a Svetlana Zečević o Eldaru Salihoviću, pljevaljskom skijašu u tekstu pod naslovom „San svakog sportiste”, koji je bio takođe učesnik ZOI održanim u Južnoj Koreji prije tri godine i koji se nada ušeću na ZOI u Pekingu 2022.

U dijelu posvećenom Paraolimpijskom komitetu Crne Gore i crnogorskim paraoplimpijcima koji su učestvovali na brojnim takmičenjima i postigli izvanredne rezulate. u tekstu pod naslovom „Od Zabjela do Tokija“ piše Emil Ličina koji u intervjuu sa Igorom Tomićem, predsjednikom POK-a koji kaže “da je važan korak u širenju paraolimpijskog pokreta u Crnoj Gori napravljen od Pekinga do Londona i da paraolimpijci Crne Gore bivaju sve konkurentniji na velikim takmičenjima”.

On potpisuje i tekst o Marijani Goranović, paraatletičarki, dvostrukoj šampionki Evrope i trostrukoj učesnici Paraolimpiskih igara, kao i tekst o Filipu Radoviću, ponosu Cetinja i Crne Gore, koji je osvojio bronzanu medalju na POI u Tokiju, u tekstu pod naslovom „Osvajač prve praolimpijske medalje”.