Svešteničku odoru i Bibliju zamijenio je puškom i vojničkim šinjelom.

Večiti avanturista, idealista, poliglota, borac za slobodu, čovjek sa više imena i još više profesija.

Đorđe Šagić prvi je Srbin koji je zvanično dobio američko državljanstvo.

Rođen je 30. aprila 1795. godine, sedam godina pošto su Sjedinjene Američke Države dobile prvi Ustav.

Za sebe je govorio da je po rođenju Srbin, po duhu Meksikanac, po karakteru Teksašanin, a po državljanstvu Amerikanac.

Džon Livingston, istoričar, uvrstio ga je u 200 najznačajnijih Amerikanaca, dok ga Džon Lojd Stivens, arheolog i svjetski putnik, smatra „građaninom svijeta ili makar njegovog većeg dijela”.

„Bilo je čudno u tom udaljenom i zabačenom mjestu sresti čovjeka iz još udaljenog kraja i čak još manje znanog, nekog ko govori svaki evropski jezik, ko poznaje svaki kutak Evrope, zna istorijat svake vladajuće dinastije, teritorijalne granice svakog vladara, a u to isto vrijeme je građanin toliko država”, zapisao je Stivens.

„Mislim da svaka porodica želi da se na neki način poveže sa važnim članovima porodičnog stabla, tako sam i ja poželio da saznam što više o ‘deda Džordžu'”, priča Džek Malet, Šagićev potomak, za BBC na srpskom.

Da ima „uspješnog pretka” saznao je u dječačkim danima.

Čitajući knjigu porodice Fišer, počinje da otkriva djeliće života ovog Amerikanca srpskog porijekla.

„Pretpostavljam da Đorđe dolazi od Karađorđa Petrovića sa kojim se borio protiv Turaka kao vrlo mlad”, dodaje Malet.

PRVI KORACI NA AMERIČKOM TLU

Đorđe Šagić je rođen u Stonom Beogradu, nadomak Budimpešte, u tadašnjoj Habzburškoj monarhiji, u srpskoj porodici.

Pohađao je karlovačku Bogosloviju i bio među boljim đacima, kaže Vladislav Bajac, pisac koji je prije dvadesetak godina objavio knjigu posvećenu Šagiću.

„Nije postao sveštenik, već je uzeo oružje i krenuo da brani Beograd od Turaka.

Kada su mu mađarski vojnici rekli da je zakasnio i da su Turci već nadomak Beograda i da mogu da ga zarobe i uhapse, odlučuje da se vrati u Austrougarsku”, govori Bajac.

Prekrektnica u životu Đorđa Šagića bila je 1815. godina.

Poslije dvogodišnjeg tumaranja evropskim kontinentom, 20-godišnji Šagić ukrcava se na brod u njemačkoj luci Hamburg.

Po dolasku na američko tlo nailazi na prvu prepreku.

Kako nije imao para da otplati ovaj put, vlasnici broda, kojim je doputovao do američke obale, željeli su zbog toga da ga prodaju kao roba.

„Pošto im je djelovao sumnjivo, pitali su ga da li je ribar – fisher on je samo klimnuo glavom, svjestan da time može da spasi život, te preuzima englesku verziju prezimena i od tada se ova američka verzija njegovog imena i prezimena nalazi na svim njegovim dokumetima”, priča Džek Malet.

Đorđe Šagić tako postaje Džordž Fišer.

Port Gibson, u američkoj saveznoj državi Misisipi, postaje njegov novi dom.

Počinje da se bavi uvozom svile i ženske garderobe iz Evrope i tako upoznaje buduću suprugu Elizabet Dejvis, ćerku jednog od vlasnika većih plantaža u tom kraju.

Iako je početkom 19. vijeka ukinuto ropstvo u Americi, vlasnici plantaža na jugu Amerike nastavljaju da razmjenjuju radnu snagu i tretiraju kao robove, među kojima je najviše bilo Afromerikanaca.

Đorđe Šagić, sada već Džordž Fišer, ne krije protivljenje tome i ubrzo se priključuje borbi za ukidanje ropstva.

„Ima i toga da je dolazio sa Balkana te je znao šta znači biti u podređenom položaju”, priča Bajac.

Buntovni duh je iskazivao i povodom događaja na Balkanu iako udaljen hiljadama kilometara.

Indirektno se uključio u grčki rat protiv Turaka, štampanjem pamfleta u kojima poziva Amerikance i Evropljane da pomognu grčkom narodu u ratu za nezavisnost.

Grčki rat protiv Turaka bio jedan u nizu ustanaka protiv osmanske vlasti u 19. vijeku.

OSNIVAČ TEKSASA

Šagić napušta Misisipi i odlazi u Meksiko, državu tek oslobođenu od španske kolonijalne vlasti.

Nova meksička vlast kontrolisala je istočni dio države, dok je zapadni dio bio jedna vrsta vakuuma te je ostavljalo prostora da se nasele kolonisti iz Amerike, kaže Džek Malet.

Šagić postaje meksički državljanin, a jedna od obaveza mu je bila da godišnje dovede 500 porodica u provinciju Teksas, kako bi taj dio države mogao da se razvija.

Ubrzo dobija i državničko mjesto i postaje carinik u Meksičkom zalivu.

„Radio sam i dalje kao carinik, anglosi su odbijali da plaćaju poreze i poštuju meskičke zakone, neki doseljenici su htjeli da dignu ustanak i proglase nezavisnu državu Teksas, a jedino što su htjeli jeste zona slobodne trgovine”, piše u u knjizi Istorija porodice Fišer.

Uključuje se u borbu za otcjepljenje Teksasa od Meksika i stvaranju deklaracije o njegovoj nezavisnosti.

„Uvijek se nalazio u nekom sukobu, tako je stvarao neprijatelje, ali je uvijek bio na dobroj strani i ponosan sam zbog toga”, kaže za BBC na srpskom još jedan Šagićev potomak, Lari Malet, koji živi u Hjustonu.

Usljed nestabilnosti i čestih promjena na meksičkoj političkoj sceni, Šagić odlučuje da krene novim putem.

Na krilima Teksaške revolucije, uključuje se i u oslobađanje Nju Orleansa, gdje se zapošljava u lokalnom katastru.

Štampa Mercurio del Puerto de Matamoros, revolucionarne novine, objavljujući pozive nezadovoljnim stanovnicima da ustanu i bore se za slobodu,

Upisivanjem zemljišta u državne knjige nastavlja da se bavi i u Hjustonu, gradu u kome je boravio godinu i po dana.

Ovaj Amerikanac srpskog porijekla radio je neko vrijeme i kao advokat, sudija, a izabran je i u nekoliko gradskih odbora u Hjustonu i San Francisku.

„Njegova tadašnja uloga bila je slična poziciji koju danas nazivamo guvernerskom.

Bila je to velika čast, a postao je i počasni konzul Grčke u San Francisku”, priča Vladislav Bajac.

Uvijek u pokretu, odlazi i u Kaliforniju, na zapadu Amerike u jeku zlatne groznice, kada su otkrivena velika nalazišta zlata, što je pokrenulo veliki talas migracija u Americi.

MASON ZA KOGA SU ČULI I U 21. VIJEKU

Šagić je ispisao i nekoliko stranica masonske istorije.

Tokom boravka u Teksasu učestvovao je u formiranju Jorske masonske lože.

Nacionalno sjedište tog reda prije nekoliko decenija posjećuje Džek Malet.

Pošto je objasnio razloge dolaska, vidno iznenađena recepcionarka pozvala je nadređenog.

Malet priča da su tišinu prekinuli koraci gabaritnog gospodina.

„Gospodine Malet, ne možete ni da zamislite kakva je ovo čast. Uljepšali ste mi mjesec”, prisjeća se kroz smiješak ovaj Amerikanac.

Tom prilikom posjetio je arhive i imao uvid u neke od originalnih zapisa sa masonskih sastanaka koje pisao lično Šagić.

„Pa, on je učestvovao u kreiranju mape Teksasa”, dodaje oduševljeno Malet.

Nekoliko godina kasnije posjetio je masonsku ložu u Džeksonu, blizu gradske kuće istoimenog grada u državi Misisipi.

Tokom obilaska jedne od rijetkih zgrada koja nije uništena u američkom građanskom ratu, u razgovoru sa vodičem provlači da je Šagićev potomak.

„Zavladao je muk”, prisjeća se Šagićev potomak.

Vodič je zastao, prišao i kratko izustio: „Počastvovan sam. Ovo je dokaz da ga se ne sjećaju samo istoričari i ponosni Grci i Srbi, već da se njegov uticaj na druge ljude osjeća i danas. Ponosan sam što mogu da ga nazovem mojim pretkom”, zadovoljno kaže ovaj Amerikanac.

KAKO GA PAMTI ISTORIJA?

Aleksandar Slavković koji je napisao knjigu o Šagiću, Doseljnik, smatra da je to bio čovjek jakih uvjerenja, od akcije i riječi, ali da je nekako potisnut iz istorijskih spisa.

„Često ljudi koji su učinili nešto veliko ostanu van istorijskih okvira”, dodaje Slavković.

Pamti ga i slavi Teksas, kažu u teksaškoj istorijskoj asocijaciji.

„Teksas je bio i ostao prostor susreta različitih kultura u koji su mnogi dolazili da započnu život. Šagić je samo jedan od Evropljana koji je to pokušao”, navode u pisanom odgovoru za BBC na srpskom.

Dodaju da „Teksas svake godine danas slavi te pionire kroz razne manifestcije”.

„Sama činjenica da je dio Teksaškog priručnika iz 1952. govori koliko je njegova uloga važna u ranom razvoju ove države.”

NISAM TE OSLOBODIO, OSLOBODILA SI SE SAMA

Đorđe Šagić se ženio četiri puta, imao je tri sina, 29 unučadi i govorio je više od deset jezika.

Njegovi potomci danas žive u Hjustonu i Teksasu i ponosni su na njega i njegovo porijeklo.

Lari Melete posjetio je i Sremske Karlovce gdje je Šagić pohađao školu.

„Posjetio sam i arhiv grada i vidio njegove školske ocjene koje se i dalje čuvaju. Bilo je zanimljivo koračati ulicama kojima je hodao Džordž”, kaže ovaj Amerikanac.

Šagić je umro u San Francisku 11. juna 1873. godine, a zastave na diplomatskim predstavništvima bile su spuštene na pola koplja, priča pisac Bajac.

„Možda Srbiju nisam odbranio sa Karađorđem, ali se ona odbranila sama. Osvajanje slobode je osvajanje života”, riječi su koje se pripisuju Đorđu Šagiću, a zapisane su u Istoriji porodice Fišer.

Njegovi potomci nisu sigurni da li je to dio legende ili je on to zaista i rekao.

Bajac kaže da istorijski spisi pokazuju da je on prvi Srbin koji je zvanično dobio američko državljanstvo i da je do kraja života pokušavao da ne prekine veze sa Beogradom.

„On se nikada nije odrekao srpskog porijekla, čak je učestvovao u izgradnji rusko-srpske crkve, jedne od prvih pravoslavnih crkava na američkom tlu”, priča ovaj pisac.

Vladislav Bajac dodaje da je Šagić u Americi našao zamjenu za ono što nije uspio da uradi u Srbiji.

„Srbiju je želio da oslobodi od Turaka, nije uspio u tome, ali se zato u Americi borio za ukidanje ropstva i oslobađanje Teksasa”, smatra Bajac.

Izvor: BBC na srpskom

Foto: Ðorđe Šagić (YouTube/Printscreen)