Osmanska imperija je nakon Berlinskog kongresa zapala u dugotrajnu krizu.

Naime, rastrzana brojnim unutrašnjim protivurječnostima i spoljnim pritiscima, ona nije bila u stanju da odgovori masovnom prilivu muhadžira koji su pristizali iz raznih krajeva. Sve je to Porti stvaralo neizdržive finansijske probleme, ali i one vezane za  prehranjivanje, smještaj i zdravstvenu zaštitu svih muhadžira.

Da bi ih prevazišla, Porta je bila prisiljena na traženje kredita, što je dovodilo u zavisan položaj od inostranih ekonomskih i političkih faktora.

Jedan od prvih muhadžirskih talasa pokrenut je 1906. godine. Naime, sredinom pomenute godine za 200 porodica iz Bara i okoline dato je odobrenje da se isele iz Crne Gore, pod uslovom da prethodno rasprodaju svu pokretnu imovinu.

Prema prvim zvaničnim podacima iz popisa izvršenog u decembru 1909. godine, ukupan broj muslimana u Crnoj Gori iznosio je 10.569 i oni su činili 2,84 % ukupnog stanovništva.

Pobune Albanaca u Kosovskom i Skadarskom vilajetu tokom 1909. do 1912. godine, ukazivale su, u prvom redu, na pitanje opstanka Osmanske države u Evropi. Sve to je išlo na ruku susjedima Osmanske imperije na Balkanu, koji su postali svjesni da će ona morati odustati od svojih preostalih evropskih teritorija.

Takve pozicije bilo je svjesno i muslimansko stanovništvo, koje se, pred nadolazećim opasnostima, povlačilo prema sredinama koje su bile kompaktnije u pogledu broja muslimanskih stanovnika. Najveći broj muhadžira pristizao je iz Bugarske, a njih su, u priličnom broju, pratili i muhadžiri iz Srbije, Crne Gore i drugih krajeva Balkana.

Ubrzo po sprovođenju popisa stanovništva u Crnoj Gori, jedan broj lica iz Bara se iselio na granicu Grčke, gdje su im osmanske vlasti dodijelile zemlju koja je nekada pripadala svrgnutom sultanu Abdul Hamidu. Osim Bara, bez muslimanskog stanovništva su ostajale i druge sredine, pa je tako u Nikšićkoj oblasti, samo godinu dana nakon sprovedenog popisa, bilo svega 162 muslimanska stanovnika.

Muslimanski stanovnici su iseljavali i iz onih mjesta koja još uvijek nijesu bila u sastavu Kraljevine Crne Gore. Do polovine juna 1909. godine oko 150 porodica sa područja Pljevalja se iselio u Bosnu. Njih su slijedili i mještani Bijelog Polja, koji su, po dobijanju vize u austrougarskom konzulatu u Kosovskoj Mitrovici, odlučili da odsele u Bosnu.