Poznat kao neumoran i taktički besprekoran igrač, prvo kao lijevo krilo, a kasnije kao odbrambeni fudbaler, prvo half a onda  bek, Fuad Muzurović, poznato ime iz fudbalskog sporta bivše Jugoslavije, ostavio je dubok trag u svim klubovima za koje je nastupao tokom trofejne karijere.

Prve fudbalske korake napravio je u dresu Jedinstva, klubu iz rodnog grada Bijelog Polja, gdje je tokom karijere prošao kroz sve generacije od pionira do seniorskog tima. Obradovan što smo se sjetili da u ovom posebnom tematskom broju “bjelopoljske” Komune posvetimo redove i njemu, Fuad, koji je u Bijelom Polju imao nadimak Fuki, a kasnije u Sarajevu popularni Daidža, ispričao nam je da je bio svestrani sportista, da se u mlađim danima bavio, osim fudbalom i rukometom, gimnastikom i stonim tenisom i da se rado sjeća tih dana u Bijelom Polju, koje je godinama njedrilo vrhunske sportiste u raznim sportovima.

“U našoj porodici bilo nas je šestorica braće i interesantno je da, osim Kemala, nas petorica smo igrali fudbal i započeli fudbalske korake u Jedinstvu kao najstarijem i najpoznatijem sportskom kolektivu u gradu na Limu”, priča Fuad, napominjući da su, osim njega, igrali Muhedin, najstariji brat, zatim Teufik koji je, po njegovom mišljenju, bio najbolji igrač u istoriji Jedinstva.

U priči sjećanja koja se odnose na ta lijepa bjelopoljska vremena Fuad saopštava jedan podatak koji rijetko ko zna – da je njegov brat Teufik u sezoni 1949/50. igrao za tadašnji klub Milicionar sa Cetinja, a da su, pored njih, za Jedinstvo igrali on i brat Faik koji je bio fantastičan golman, imao sjajnu karijeru, a kasnije bio priznati fudbalski sudija koji je sudio utakmice prvo nekadašnje II savezne, a onda i Prve lige.

“U dresu Jedinstva sam proveo lijepe trenutke. Bijelo Polje je dugo vremena živjelo za fudbal. Cijeli grad je bio u znaku Jedinstva. To su bila za nas sjajna vremena, svi su živjeli jednom dušom, družili se kako u školi, tako i van nje, a kasnije to nastavljali na ulici, plažama, na Limu, bioskopu…”, ističe popularni Fuki.

Osim u dresu Jedinstva, Muzurović je igrao fudbal za Bijelo Polje na Sandžačkim igrama i to dva puta. Prvi put kada je Bijelo Polje bilo domaćin i tada su osvojili zlatnu medalju.

NEZABORAVNA DRUŽENJA I UTAKMICE

“Bila su to nezaboravna druženja i utakmice. Najveći konkurenti su nam bili Pribojci, jer tada je taj grad imao sjajne fudbalere koji su igrali u FAP-u”, kaže Muzurović, podsjećajući da su mu u nezaboravnom sjećanju prvenstvene utakmice u dresu Jedinstva.

Po njegovim riječima, u 1962. pružao je sjajne igre kojima je skrenuo pažnju fudbalskim stručnjacima, pa je iste godine pozvan da brani boje reprezentacije Crne Gore na turniru koji je odigran u Ohridu, a na kojem su učestvovale reprezentacije tadašnjih republika i pokrajina SFRJ.

“Pozvao me tadašnji selektor Vlatko Vujošević da obučem dres reprezentacije. Bio sam najmlađi u timu. Godinu kasnije, 1963, ponovo sam bio u reprezentativnom dresu na turniru u Nikšiću, a igrama u Jedinstvu i reprezentaciji skrenuo sam pažnju fudbalskim stručnjacima”, ističe sagovornik.

“DOŽIVOTNO ĆU PAMTITI OSVAJANJE KUPA CRNE GORE”

“Cijeli život ću se sjećati gola koji sam u dresu Jedinstva postigao u duelu sa Lovćenom na Cetinju, u sezoni 1962/63. Postigao sam gol igrajući kao lijevo krilo nakon sjajnog centaršuta Nika Drobnjaka sa 16 metara, kada sam matirao tada najboljeg crnogorskog golmana Dragovića”, priča Fuad i naglašava da je kasnije igrao na mjestu halfa i lijevog beka.

Muzurović kaže da ih je tada predvodio kao trener Rade Đuranović, koji je bio predsjednik Okružnog suda u Bijelom Polju i koji je mnogo volio fudbal. Zbog toga ga je posebno asociralo sjećanje na susret sa Lovćenom u finalu Kupa Crne Gore, kada su pobijedili rezultatom 3:1.

“Sudija nam je u 20. minutu igre isključio Brana Kneževića, jednog od najboljih igrača svih vremena Jedinstva, pri vođstvu Lovćena od 1:0, ali mi  ne samo da smo smogli snage da izjednačimo, nego sa dva gola koje je postigao Dragan Radović ostvarimo i veliku pobjedu. Za tu utakmicu ostala je da se prepričava anegdota sa ceremonije uručenja pehara našoj ekipi koja je na Cetinje došla kao potpuni austajder, a osvojila Kup Crne Gore, kada je zvanični spiker često griješio pa umjesto da za pobjednika proglašava Jedinstvo, u više navrata je kretao da kaže Lovćen i onda se nemušto ispravljao, pa mu je u jednom trenutku Momo Dulović iz naše ekipe rekao da im se uruči pehar, pa on neka koliko hoće proglašava za pobjednika Cetinjane. Stoga, tu utakmicu i pobjedu protiv Lovćena pamtiću čitavog života, jer nakon povratka u Bijelo Polje priređen nam je nezaboravan doček kod kuće Brkovića, gdje se zaustavio naš autobus”, priča Muzurović i dodaje da su iz autobusa izneseni na ramenima navijača nakon čega je nastavljeno veliko slavlje u tadašnjem hotelu “Brskovo”.

Kasnija fudbalska karijera Fuada Muzurovića vezana je za Sarajevo, prvo kao igrača, a onda kao trenera. Dobre igre u dresu reprezentacije, prvo u Ohridu, a onda i u Nikšiću, nijesu ostale nezapažene. Nakon Fuadovog odlaska 1964. na studije u Sarajevo, Branko Popović, koji je bio u reprezentaciji kao koordinator, a selektor Milan Ribar, interesovali su se kod rođaka Sulejmana za njega, čuvši da je Fuad došao da studira na Fakultetu za sport.

Došli su na fakultet. Tada sam upoznao Ibrahima Sirću koji je već bio prvotimac Sarajeva, sjajan golman, i zamolili su me da dođem na trening FK Sarajevo”, priča Fuad i napominje da je tada trener “bordo tima” bio Franco Lovrić koji je bez kontrolne utakmice dao zeleno svijetlo da može potpisati ugovor sa FK Sarajevo.

Sve ostalo je manje više poznato. Popularni Daidža, koji je dobio upravo taj nadimak u Sarajevu, izuzetno uspješnu fudbalsku karijeru u dresu Sarajeva imao je od 1964. do 1975. godine gdje je stekao veliku afirmaciju kao igrač, a kasnije i kao trener.

“Posebno mi je draga sezona 1966/67, kada smo nakon Vojvodine i mi srušili tradiciju da šampionat Jugoslavije osvajaju samo  timovi velike četvorke (Crvena zvezda, Partizan, Dinamo i Hajduk)”, sjeća se s ponosom te sjajne generacije fudbalera Sarajeva čija titula se slavila danima u gradu na Miljacki.

TITULA PRVAKA JUGOSLAVIJE

Posebno naglašava da je bila čast biti u društvu i igrati zajedno sa Asimom Ferhatovićem, Ibrom Biogradlićem, Mirsadom Fazlagićem, Husrefom Musemićem, Šefikom Muftićem i drugima koji su dobili šansu i opravdali povjerenje trenera Miroslava Brozovića, koji im nije bio samo trener, nego i kao roditelj koga su puno poštovali i voljeli.

“Niko nije ni pomislio da možemo osvojiti titulu prvaka Jugoslavije. U jesenjem dijelu prvenstva te godine bili smo ispred Partizana i Dinama, a titulu smo potvrdili na kraju proljećnjeg šampionata”, sjeća se Fuad, ističući da je to zaista bio veliki podvig te generacije, ali i velika radost  za mnogobrojne simpatizere i navijače Sarajeva.

Dobre igre Muzurovića u dresu Sarajeva preporučile su ga da zaigra za reprezentaciju Jugoslavije za Evropsko prvenstvo u Italiji 1968, kada je reprezentacija bila vicešampion izgubivši u finalu od Azura sa 2:0. On je tada bio kandidat jer ga je selektor Rajko Mitić pozvao da obuče dres sa tadašnjim državnim grbom, međutim, povreda meniskusa mu nije dozvolila da zaigra za reprezentaciju.

U dresu Sarajeva sa kojim, kao jedan od rijetkih, potpisao je čak tri profesionalna ugovora i igrao je skoro punih 12 godina za bordo tim sa preko 500 odigranih utakmica! Nakon igračke karijere Muzurović nije napuštao Sarajevo i posvetio se trenerskom poslu u klubu gdje je stekao veliku afirmaciju. U međuvremenu je završio trenersku školu i Fakultet za sport. Prvo je bio pomoćni trener 1977, a zatim i šef stručnog štaba Sarajeva do 1981. kao najmlađi trener u ligi. Pod njegovim vođstvom igrali su Safet Sušić, Predrag Pašić, Ante Rajković…

“U to vrijeme od 1978. do 1982, imao sam čast da me kao saradnika u reprezentaciji kooptira Miljan Miljanić, tadašni selektor državnog tima, prije nego što je reprezentacija Jugoslavije izborila učešće na Svjetsko prvenstvo. To mi je mnogo imponovalo”, priča Muzurović i dodaje da je imao specijalni zadatak da prilikom odigravanja utakmica u Španiji prati u Alikanteu reprezentacije Argentine, Mađarske, El Salvadora i Belgije.

“Posljednju utakmicu u šampionatu Jugoslavije odigrali smo 1992. u Beogradu protiv Crvene zvezde. Niko nam nije skrenuo pažnju da je neizvjesno putovati, jer su na putu već bile barikade, ali smo stigli do Beograda i odigrali utakmicu jer su bili prekinuti avio letovi”, priča Fuad i ističe da su im tada pomogli Dragan Džajić i Ivica Osim, koji je tada bio trener Partizana, i posebno pokojni Branko Bulatović koji je preuzeo da vodi brigu o njima i da se bezbjedno vrate.

Muzurović je vodio ekipu Sarajeva u vrijeme ratnih godina kada su odgrali  oko 100 utakmica humanitarnog karaktera za raseljena lica i hendikepiranu djecu u Emiratima, Saudijskoj Arabiji, Maleziji, Indoneziji i Italiji.

PRVI SELEKTOR BIH

Fuad Muzurović je bio i prvi selektor repezentacije BIH. Prvi put u razdoblju od 1995. do 1997, a prvu zvaničnu utakmicu sa reprezentacijom BiH kao selektor imao je protiv reprezentacije Albanije u Tirani 1995, kada su, kako kaže, došli da ga bodre njegovi drugovi i prijatelji iz Bijelog Polja predvođeni Džofom Gušmirovićem i Tatom Muzurovićem.

Jedno vrijeme bio je trener u Prištini, Turskoj, Egiptu, Japanu i Kataru, ali ponovo se vratio u Sarajevo i opet bio selektor BIH od 2006. do 2007. Nakon toga je obavljao i funkciju direktora reprezentacije, a penzionisao se 2007. Penzionerske dane Fuad provodi u Sarajevu i, kako kaže, čeka da prođe ova pošast koja nas je zadesila. Ističe da se nije odrekao fudbala i trenerskog posla.

“Mogu još da radim i da pomognem. To mi je želja”, kaže na kraju razgovora za Komunu Fuad Muzurović, legendarni sarajevski Bjelopoljac koji zbog opasnosti od korone još od marta dane provodi u svojoj vikendici koja se nalazi u blizini Ilijaša sa suprugom Lejlom.

Prati sva dešavanja, odličnog je zdravlja, a povremeno ih, kako kaže posjećuju kćerka Meliha, sin Mirza i snaha Dženana sa unucima Semirom i Zanom.

Amer Ramusović (Komun@)

Foto: Privatna arhiva