Dijete zavisno od droge, čija je sudbina izazvala opšte sažaljenje, zapravo nikada nije postojalo. Tek nakon što je Kukova dobila uglednu Pulicerovu nagradu za priču, konstrukcija od laži srušila se kao kula od karata

Dženet Kuk

“Džimi ima osam godina i pripada trećoj generaciji zavisnika od heroina. Starmali dječak crvenkastoplave kose i toplih smeđih očiju, čije tamne mršave ruke poput pjega prekrivaju tragovi uboda igle”.

Ovako počinje reportaža novinarke Dženet Kuk, objavljena u “Vašington postu” septembra 1980, koja je duboko poljuljaljala povjerenje u taj list, piše “Blic”.

Dijete zavisno od droge, čija je sudbina izazvala opšte sažaljenje, zapravo nikada nije postojalo. Tek nakon što je Kukova dobila uglednu Pulicerovu nagradu za priču, konstrukcija od laži srušila se kao kula od karata.

Kako je moglo da se desi da čak i medijski profesionalci premazani svim bojama poput glavnog i odgovornog urednika “Vašington posta” Bena Bredlija i njegovog zamjenika Boba Vudvorda, koji je učestvovao u razotkrivanju skandala “Votergejt”, nasjednu na priču mlade prevarantkinje?

Dženet Kuk je imala dar za pisanje i zračila je posebnim šarmom, koji je pratila dobra doza ambicioznosti. I boja njene kože odigrala je važnu ulogu. Uspjeh tamnopute novinarke u to vrijeme došao je kao naručen intelektualcima koji su podržavali pokret za građanska prava.

Imala je 25 godina kada je 1980. počela da radi za “Vašington post”, ali ju je mučilo što piše samo za nedjeljni dodatak.

“Postavila je sebi ogromne ciljeve”, izjavila je kasnije novinarka Karlin Barker, prenosi “Špigl”.

U potrazi za dobrom pričom, Kukova je počela da istražuje narko-scenu u Vašingtonu i tada je navodno upoznala tamnoputog dječaka zavisnog od droge, koga je nazvača Džimi.

Tokom višenedjeljnog rada snimila je dva intervjua od po sat vremena, prikupila 145 stranica bilješki i dovoljno materijala o pozadini priče. Sa urednicima se dogovorila da pravi identitet osoba iz intervjua neće biti otkriven.

Reportaža je objavljena 28. septembra 1980. godine pod naslovom “Džimijev svijet” i odjeknula je kao bomba.

Očekivalo bi se da će opis starmalog djeteta, kome majčin dečko pred novinarkinim očima ubrizgava heroin u venu, navesti čitaoce da posumnjaju. Osmogišnjak, koji navodno sebe u budućnosti vidi kao dilera drogom, izjavljuje kao pravi profesionalac zašto uvijek pažljivo prati nastavu matematike: “To će mi biti potrebno kada kasnije budem nešto prodavao”.

Čitaoci su se odmah solidarisali sa Džimijem, ali je crnačko stanovništvo u Vašingtonu kritikovalo list zato što krije identitet dječaka kome je potrebna pomoć. Gradonačelnik Marion Beri je nakon toga naredio da se pretaži svaki ugao Vašingtona, ali dijete nije nađeno.

Na kraju je novinarka zajedno sa kolegama morala da ode u Džimijev kraj, koji, kako se ispostavilo, uopšte nije poznavala. Izvukla se zahvaljujući slučajnosti: budući da je gradska vlada bila na udaru zbog nesposobnosti da se izbori sa problemom narkomanije, gradonačelnik je javnosti servirao drsku laž: dječak je poznat vlastima i nalazi se na liječenju. Malo kasnije su objavili da je mrtav.

U aprilu 1981. Dženet Kuk postala je prva Afroamerikanka koja je dobila prestižnu Pulicerovu nagradu. Snovi su joj se ostvarili, a onda je list u Ohaju, iz koga je prešla u “Vašington post”, vidio njenu zvaničnu biografiju, koju je objavio “Asošijeted pres”. U njoj je bilo još više izmišljenih detalja, nego u nakićenoj biografiji, koja joj je obezbijedila posao u “Vašington postu”. Kada su glavni urednik Bredli i novinarska zvijezda Vudvord obaviješteni o tome, ispitivali su je sve dok u suzama nije priznala da je lagala.

Vratila je nagradu, dala otkaz i nestala iz javnosti.