Neki lideri opisuju nenasilni pokret za građanska prava kao drugi građanski rat u Americi. Ben Dželous, predsjednik najstarije američke organizacije za građanska prava, kaže da je nenasilna kampanja osvojila srce i um Amerikanaca

Uspjeh američkog pokreta za građanska prava i borba za rasnu jednakost u SAD može da se pripiše milionima Afroamerikanaca koji su se borili protiv rasne diskriminacije 1960-tih.

Još jedan važan faktor bila je strategija nenasilnih protesta za jednaka prava. Lider borbe za građanska prava, sveštenik Martin Luter King, bio je zagovornik ove strategije kao alternative za oružani ustanak.

Nenasilni protest Martina Lutera Kinga je bio inspirisan učenjem indijskog lidera Mahatme Gandija. Širom juga, King je ukazivao na predrasude.

“Misisipi je država koja se uporno opire bilo kakvom pokušaju da se liši rasizma”.

Na čelu sa Kingom milioni crnaca su izašli na ulice mirno protestujući i organizujući akcije građanske neposlušnosti i ekonomskog bojkota. Sveštenica Bernis King kaže da je njen otac znao da je mirni protest bio od ključne važnosti.

“Prolivena krv je bila minimalna u poređenju s onim u šta bi to preraslo da tata nije bio u stanju da navede ljude da prigrle tu nenasilnu filozofiju”.

Nenasilni pokret je bio testiran na mjestima poput Birmingema u Alabami. Vilijam Bel je sada gradonačelnik tog grada.

“Tokom tog perioda neki ljudi su ubijeni, u kuće i crkve su postavljane bombe i vladao je osećaj da će zlo nadvladati”.

Marš za pravo glasa 1965. u Selmi, u državi Alabami, u istoriji je zabilježen kao “krvava nedjelja”. Kongresmen Džon Luis je bio na čelu marša.

“Krenuli su prema nama, udarali nas pendrecima, gazili nas konjima, bacali suzavac… Jedan policajac me je pendrekom udario u glavu. Dobio sam potres mozga na mostu i mislio sam da ću umreti”.

Endru Jang, jedan od Kingovih najbližih saveznika, apelovao je na mir u jeku nasilja.

“Da smo mi, Afroamerikanci, započeli gerilski rat u američkim gradovima, da smo se predali terorizmu u Americi ne bismo pobijedili, ali ni Amerika ne bi preživjela”.

Slike iz Birmingema na kojima se vidi policija koja je koristila pse za napade i šmrkove da rastjera školsku djecu obišle su čitav svijet. Advokat Pravnog centra za siromaštvo na jugu, Ričard Koeniz, kaže:

“Nasilje su počinili oni koji su nas ugnjetavali, a ne oni koji su bili potlačeni, i to je bila nevjerovatno moćna poruka i nevjerovatno važan instrument tog pokreta”.

U avgustu 1963. hiljade Afroamerikanaca i bijelaca krenuli su u Marš na Vašington. Bilo je mirno i bez hapšenja.

Samo nekoliko nedjelja poslije Marša na Vašington tragedija se desila u Birmingemu, kada je bomba eksplodirala ispod baptističke crkve na 16. ulici tokom nastave u nedjeljnoj školi. Četiri djevojčice su poginule, a 23 je povrijeđeno. Bio je to stravičan udarac za dr Kinga i pokret za građanska prava.

Takva ubistva iz mržnje ostavila su duboku traumu na Širli Gevin Flojd, prijateljicu jedne od žrtava.

“Plašila sam se da gledam u bijelce i da idem negdje gdje bi moglo biti bijelaca, jer sam zbilja vjerovala da bi se to lako moglo dogoditi i meni”.

Mnogi crnci su željeli da se osvete. Među njima je i kongresmen Bobi Raš, koji je 1960-ih bio član ekstremističke grupe poznate kao Crni panteri.

“Mislio sam da je dr King bio suviše mekan i pasivan i nijesam razumio moć nenasilja. Stoga se nijesam pridržavao njegove filozofije”.

Neki lideri opisuju nenasilni pokret za građanska prava kao drugi građanski rat u Americi. Ben Dželous, predsjednik najstarije američke organizacije za građanska prava, kaže da je nenasilna kampanja osvojila srce i um Amerikanaca.

“Pokret je išao ka krešendu kojem smo bili svjedoci 1964. i 1965,  kada je odobren ključni zakon o građanskim pravima”.

Istoričari navode da je, uprkos nazadovanju, nenasilni pokret pružio trajne rezultate ka jednakim pravima i slobodama za sve Amerikance.

Izvor: glasamerike.net