Kada bi se u malom Gusinju, na jednom mjestu, mogli naći i izložiti pehari, medalje, plakete, diplome i druga priznanja što su ih sportisti iz ovog mjesta osvajali na značajnim takmičenjima, bila bi to zbirka trofeja kakvu ne posjeduju ni mnogi urbani centri. A mnogi od tih trofeja krase vitrine sportskih klubova nekadašnje nam domovine – od Skoplja i Prištine, do Beograda, Sarajeva, Mostara, Zagreba, Maribora, Banjaluke…

Istina, i u Osnovnoj školi „Džafer Nikočević“ u Gusinju ima ih dosta. Čuvaju uspomenu na njene učenike, pobjednike republičkih takmičenja u gimnastici, streljaštvu, stonom tenisu, rukometu, atletici – na “poletarce“ koji će izrasti u prave šampione, zaigrati u velikim klubovima, obući dresove reprezentacije, uspjeh i slavu potvrđivati i u inostranim klubovima, uglavnom u „tradicionalnim“ sportovima.

Ali, bilo je i onih koji su najviša priznanja osvajali u, za ovo mjesto, „netipičnim“ sportskim disciplinama. Takav je bio i Ramo Koljenović, više puta državni prvak, pobjednik mnogih međunarodnih takmičenja u kajakaštvu. Bio je i trener čijom zaslugom su se kasnije šampionskim titulama okitile mnoge generacije kajakaša.

Sportom je počeo da se bavi u Gusinju, a nastavio na odsluženju vojnog roka.

U kajak je prvi put ušao u dvadesettrećoj godini. Mnogi bi pomislili – kasno za sportske rekorde, ali ne i Ramo Koljenović, čovjek jake volje i velike snage. Bilo je to 1951. godine. Samo godinu dana kasnije, kao član „Zemuna“, postao je prvak Jugoslavije. Uspjeh tim značajniji jer je kajakaštvo bilo veoma popularno, a veslači čuveni Lipokatić, Magarašević, Cvitin, Vilko, Švabo, Vela… Ipak, pobjedničko mjesto kao da je od tada bilo rezervisano za Rama. Do 1964. godine deset puta osvajao je titulu prvaka Jugoslavije, postao standardni reprezentativac, pobjednik međunarodnih takmičenja na Lamanšu, Temzi… Bio je odličan na svim stazama, a najbolji na onim najtežim – najdužim. Izdržljiv, uporan, fizički i psihički izuzetno stabilan, čovjek tipičnog sportskog i pobjedničkog duha, više od decenije bio je nepobjediv na 10.000 metara. Osam puta je bio i prvak Srbije.

A kad je 1964. godine, iako u veoma jakoj konkurenciji, na Plitvičkim jezerima osvojio drugo mjesto, odlučio je da se oprosti od zvaničnih takmičenja i posveti trenerskom pozivu. U klubovima „Ivo Lola Ribar“ i „Zemun“ bogato iskustvo prenosio je na svoje učenike – kajakaše i kanuiste. Činio je to narednih petnaest godina. Njegovi pioniri šest puta osvajajli su ekipno prvenstvo Jugoslavije i, bar dva puta više, prvenstvo Srbije. Pedeset dva njegova učenika bili su pobjednici jugoslovenskih takmičenja u svim kategorijama – od pionirske do seniorske. Među njima i svjetski poznati kanuista Mirko Nišović, kojeg je Ramo prihvatio kao četvorogodišnjaka.

To su podaci iz sportske biografije Rama Koljenovića, čiju fotografiju sa međunarodnog takmičenja, uveličanu i uramljenu, čuvaju u Osnovnoj školi „Džafer Nikočević“, ponosni na njegove rezultate i priču o njemu koja se tu ne završava. I kad je zašao u devetu deceniju Ramo se nije odvajao od kajakaškog sporta. Najčešće bi se pješice uputio na Adu, gdje je po nekoliko sati provodio u klubu čiji su ga članovi, posebno najmlađi, prosto obožavali. Pogled na vitrine pune pehara i medalja koje je Ramo osvajao, uveličane i uramljene fotografije sa raznih takmičenja, a naročito Ramova blaga riječ i podrška, bili su snažan podstrek da i oni nastave njegovim stopama. Njegova pomoć, znanje i umjeće da im ulije samopouzdanje i borbeni duh, bili su garancija da će se i mnogi od njih okititi šampionskim titulama. Mnogi su to i ostvarili, dijeleći radost pobjede sa svojim čika Ramom…

Zuvdija Hodžić